Ադրբեջանական քարոզչամեքենան, որը երբեք չի ամաչում տեղեկատվական պատերազմի միջոցների ընտրության հարցում, նախորդ շաբաթ գերազանցեց ինքն իրեն՝ հորինելով չափազանց կեղծ մի պատմություն, որն ըստ ադրբեջանցի տնաբույծ PR-մասնագետների՝ առավել գործուն է՝ հիմնականում տարածաշրջանի սահմաններից դուրս բնակվող մարդկանց ուղեղների լվացման համար:
Ադրբեջանական ԶԼՄ-ների տեղեկատվության համաձայն՝ 13-ամյա մի աղջնակ Ալիբեյլի գյուղով հոսող գետում իբր խաղալիք շնիկ է գտել, «որում պայթուցիկ սարք է եղել»: Աղջնակը խաղալիքը տարել է տուն, հարվածել այն սեղանին, ինչի հետևանքով պայթուցիկ սարքը գործի է դրվել, և ինչպես գրում են ադրբեջանական թերթերը, աղջնակը զոհվել է, իսկ նրա մայրը՝վիրավորվել:
Տեղին հարց է ծագում՝ իսկ ի՞նչ կապ ունի այս ամենի հետ Հայաստանը: Պարզվում է՝ ադրբեջանական ԶԼՄ-ների համաձայն՝ գետի որոշակի հատվածը, որի ջրերն Ադրբեջան են բերել «վատ խաղալիքը», հոսում է Հայաստանի տարածքով, իսկ դա նշանակում է, որ ինչ-որ ճարտար տրամաբանությամբ «հայերն են խաղալիքի մեջ պայթուցիկ սարք տեղադրել և գցել գետը»:
Թե ինչպես կարելի է պայթուցիկ սարք պատրաստել, որը չի սուզվում գետում և խոնավ միջավայրում պահպանում է իր որակները, կբացատրեն պայթուցիկների մասնագետ ադրբեջանցիները: Սակայն այս ամբողջ պատմության մեջ մեկ այլ բան է հետաքրքիր. եթե գետը հոսում է Հայաստանի տարածքով, ապա այդ առասպելական խաղալիքը կարող էր հայ մանկիկ գտնել: Ծագում է նաև մեկ այլ՝ ոչ պակաս հետաքրքիր հարց. մինչև Ալիբեյլի գյուղ հասնելը «տխրահռչակ խաղալիքը» որոշակի ճանապարհ է անցել Ադրբեջանի ջրային տարածքով, ո՞վ կերաշխավորի, որ խաղալիք շնիկի մեջ պայթուցիկ սարք չեն տեղադրել ադրբեջանցիները:
Չպետք է նաև մոռանալ, որ ղարաբաղյան պատերազմում ադրբեջանցիների դաշնակիցներն աֆղան մոջահեդներն էին, ովքեր ժամանակին կամ գուցե նաև հիմա ահաբեկչություններ են կազմակերպում փոքր ծուղակների կիրառմամբ: Հետևաբար եթե այս չափազանց ֆանտաստիկ պատմությունն ամեն դեպքում իրական լինի, ապա այս ակցիայի հեղինակին պետք է փնտրել հենց Ադրբեջանում:
Բաքուն առաջին անգամը չէ, որ երեխաների մահվան մասին տեղեկություններ է օգտագործում՝ հակահայկական հիստերիա առաջացնելու համար, սակայն պայթուցիկ սարքով խաղալիքի մասին հորինված պատմությունը բարոյական բոլոր նորմերի և սկզբունքների խախտում է:
«Սա քարոզչության գեբելսյան մեթոդ է», - հայտարարել է ՀՀԿ քարտուղար Էդուարդ Շարմազանովը: Նրա խոսքերով՝ միջազգային հանրությունը չպետք է անպատասխան թողնի նման կեղտոտ ապատեղեկատվությունը: «Ադրբեջանը պետք է այս ամենին համար քթին հարված ստանա», - համոզված է Շարմազանովը:
Կովկասի ինստիտուտի քաղաքական ուսումնասիրությունների բաժնի ղեկավար Սերգեյ Մինասյանը կարծում է, որ այն պայմաններում, երբ սահմանի մյուս կողմում հնարավոր չէ ոչինչ ստուգել, կարելի է խոսել ցանկացած բանի մասին:
«Չգիտեմ՝ գտե՞լ են խաղալիքը գետում, արդյոք իրականում խաղալիք եղե՞լ է, եղե՞լ է, արդյոք, պայթյուն, երեխա զոհվե՞ է, թե՞ ոչ: Կարելի է խոսել ցանկացած բանի մասին, ամեն դեպքում այս ամենը հնարավոր չէ ստուգել», - ասել է փորձագետը «Նովոստի-Արմենիա» գործակալությանը: Նա ընդգծել է, որ Ադրբեջանի կողմից նմանատիպ «առիթների» օգտագործումն ու դրանց շատ արագ քաղաքականացումը վերջին ժամանակի տարօրինակ օրինաչափությունն է դարձել:
Ադրբեջանական քարոզչությունը, ինչպես և սպասվում էր, ամենակարճ ժամկետներում «միջազգայնացրեց» արհեստականորեն ստեղծված խնդիրը: Իրավիճակն արդեն մեկնաբանել է նման «սենսացիաներից» բավականին հոգնած ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ Բեռնար Ֆասիեն, ով հայտարարել է ՄԽ առաջարկած՝ շփման գծում տեղ գտած միջադեպերի հետաքննության մեխանիզմի օգտակարության մասին: Այդ ազդակը նորից ու նորից ուղղած է Ադրբեջանին, քանի որ հենց այդ երկիրն է ամեն կերպ խոչընդոտում նման հետաքննությունների անցկացմանը՝ սոսկ իրարանցում ստեղծելով և ապատեղեկատվություն տարածելով:
Ադրբեջանական քարոզչամեքենայի հորինած նման կեղծիքները միշտ հօդս են ցնդել՝ հանդիպելով միջազգային կազմակերպությունների չվստահող և հավանություն չտվող արձագանքին, որոնք չեն ցանկանում, ի տարբերոթյուն Բաքվի, սրել իրավիճակը տարածաշրջանում: «Պայթած շան» պատմությունը բացառություն չի լինի: Որքան Ադրբեջանն ավելի բարձրաձայն կրկնի այդ անհեթեթությունը, այնքան ավելի ծիծաղելի տեսք կունենա համաշխարհային հանրության աչքում:--0—
Գագիկ Բաղդասարյան, «Նովոստի-Արմենիա» գործակալության տեսաբան
Հեղինակի կարծիքը կարող է չհամընկնել խմբագրության դիրքորոշման հետ
