Հայկական Վարդավառի (Տիրոջ Պայծառակերպություն) տոնն իր մեջ ներառել է հայկական էթնոսի ողջ պատմությունը և հայ ժողովրդի ազգային հիշողության արտացոլումն է, ասաց Արարատյան Հայրապետական թեմի Բաբկեն քահանա Հայրապետյանը:
Քրիստոսի Պայծառակերպության տոնը Հայ Առաքելական Եկեղեցու հինգ տաղավար տոներից մեկն է: Եկեղեցական տոնացույցի համաձայն՝ «Վարդավառ» տոնը նշվում է Զատկից 98 օր հետո, այն Պետրոս, Հովհաննես և Հակոբոս առաքյալների առջև Քրիստոսի պայծառակերպության հիշատակն է, որն, ըստ ավանդության, տեղի է ունեցել Թաբոր լեռան վրա:
«Շատերն են այս տոնը շփոթում հեթանոսականի հետ, բայց այն չի հակասում քրիստոնեական կանոններին: Այս տոնն իր մեջ մեր հայ ժողովրդի էթնիկ հիշողությունն է ամփոփում»,- ուրբաթ «Նովոստի» միջազգային մամուլի կենտրոնում ասաց Բաբկեն քահանա Հայրապետյանը:
Քրիստոնեության ընդունունից հետո Հայաստանում որոշ մինչքրիստոնեական ավանդույթներ են պահպանվել, մասնավորապես` իրենց վարդերով զարդարելը, միմյանց վրա ջուր լցնելը, աղավնիններ բաց թողնել: Սակայն Եկեղեցին այս բոլոր սովորույթներին այլ մեկնաբանություն է տալիս` կապելով այն Համաշխարհային Ջրհեղեղի, Նոյի ուղարկած աղավնու և աստվածաշնչյան պատմության այլ դրվագների հետ:
Այդ կապակցությամբ քահանան նշեց, որ այդ օրը միմյանց վրա ջուր լցնելու սովորույթը հին հայկական ավանդույթ է, որը կապված է օդի բարձր ջերմաստիճանի հետ` բնորոշող տարվա այս եղանակին: Ըստ Հայրապետյանի` ջուրը երկակի խորհուրդ ունի, այն ասոցացվում է ինչպես Համաշխարահային Ջրհեղեղի հետ, այնպես էլ կյանք է խորհրդանշում, երբ Աստված Ջրեհեղեղի ավարտը ծիածանով նշանավորեց:
Քահանան չմոռացավ նաև հենց բառի նշանակությունը: Ըստ նրա` վարդը Քրիստոսին է խորհրդանշում, ով ծնվել է այն մարդկանց մեջ, ովքեր ավելի ուշ նրան խաչին գամեցին: Ըստ Հայրապետյանի` Վարդավառ տոնը` Տիրոջ Պայծառակերպությունը, երեք բաղադրիչ է ներառում` նախատոնական, պատարագ և մեռելոց:
VI դարում՝ Մովսես II Կաթողիկոս (574-604) օրոք, Տիրոջ Պայծառակերպության տոնը ներառվեց զատկի ժամանակացույցում և շարժունակ դարձավ: Այն տոնելու օրն ընկնում է հունիսի 28-ից օոգոստոսի 1-ն ըկած ժամանակահատվածում:
Այս տարի Վարդավառը նշվում է հուլիսի 11-ին: -0-
