ԵՐԵՎԱՆ, 22 հոկտեմբերի./Նովոստի–Արմենիա/. Յուրաքանչյուր ծնող կյանքում գոնե մեկ անգամ առնչվել է երեխայի հիսթերիկ պահվածքի հետ։ Երեխան լացում է, ճչում, ընկնում գետին, նետում խաղալիքները. նման վարքագիծը հաճախ մեզ փակուղի է գցում։ Ի՞նչ կարելի է ձեռնարկել, ինչպե՞ս վարվել նման իրավիճակում։
Վազել երեխայի մոտ, թե՞ ձևացնել, որ ոչինչ չի պատահել։ Իսկ ի՞նչ անել, եթե նման բան է տեղի ունենում հասարակական վայրում։
Սկզբում պետք է ուշադիր լինել երեխայի վարքագծի հարցում և սովորել տարբերել իսկական հիսթերիան հասարակ կամակորությունից, երբ երեխային պարզապես անհրաժեշտ է մեր ուշադրությունը, կամ նա ուզում է ամեն կերպ հասնել իր ուզածին, գրում է bienhealth.com–ը։
Հաճախ նման վարքագիծը դառնում է պատասխան ծնողների ձգտմանը, ովքեր ցանկանում են կատարել իրենց զավակի բոլոր քմահաճույքներն ու ցանկությունները։
Որքա՞ն հաճախ է եղել նման իրավիճակ, երբ մենք` մեծահասակներս, պատրաստ ենք երեխային տալ ցանկացած բան միայն թե նա դադարի լացել։ Սակայն դա սխալ է։ Որքան շատ ենք մենք կատարում փոքրիկի քմահաճույքներն, այնքան ավելի կամակոր է նա դառնում։
Հարկավոր է փոքրիկին հստակ ներկայացնել մեր դիրքորոշումը, հակառակ դեպքում նման վարքագիծը կդառնա սիստեմատիկ։ Երեխան պետք է մեկընդմիշտ հասկանա, որ արցունքներով և հիսթերիայով ոչնչի չի հասնի։
Սակայն հիսթերիաներին ընդհանրապես ուշադրությունը չդարձնելը վտանգավոր է։ Չէ՞ որ անդադար լաց լինելուց նա կարող է պարզապես խեղդվել։ Երբեմն հարկավոր է պարզապես գրկել փոքրիկին, և նա կհանգստանա։
Իսկ եթե դուք հստակ գիտեք, որ ձեր երեխային հատուկ չէ նման վարքագիծն առանց տեսանելի պատճառների, ապա հարկավոր է գտնել նման պահվածքի աղբյուրը։
Ծնողները պետք է իմանան երեխաների նյարդային վիճակի հավանական պատճառների մասին, որպեսզի ժամանակին արձագանքեն և թույլ չտան, որ հիսթերիան վերածվի ագրեսիայի և փոքրիկը հայտնվի գետնին կամ գլխով և ձեռքերով խփի պատերին։ Ցանկացած հիսթերիա ավելի հեշտ է կանխել հենց ամենասկզբում։
Հենց նկատում ենք, որ երեխան սկսում է կամակորություն անել, փորձեք շեղել նրա ուշադրությունը։ Եթե դա հաջողվեց, և երեխան հանգստացավ, նշանակում է, որ նա պարզապես ձանձրացել էր կամ հոգնել։
Երկրորդ պատճառն անհարմարությունն է կամ դիսկոմֆորտը։ Դրա պատճառը կարող է լինել նեղ և անհարմար հագուստը, թաց տակդիրը։ Հաճախ երեխայի մոտ նման զգացում է առաջանում մարդաշատ վայրերում կամ տրանսպորտում, որտեղ նա իրեն անպաշտպան է զգում։
Երեխան կարող է սկսել կամակորություն անել իրեն տհաճ մարդկանց մոտ կամ անծանոթ միջավայրում, օրինակ` հյուր գնալիս։ Իսկ երբեմն փոքրիկը պարզապես քաղցած է կամ խմել է ուզում, սակայն չի կարողանում ասել այդ մասին։ Նման դեպքերում պարզապես անցնելով բոլոր տարբերակներով` պետք է բացառության մեթոդի միջոցով պարզել պատճառն ու փորձել օգնել երեխային։
Միաժամանակ հարկավոր է պահել հավասարակշռությունը և հանգիստ մնալ։ Առանց ձայնը բարձրացնելու, փորձեք պարզել երեխայի լացի պատճառը։ Կարելի է ասել, որ դուք ամաչում եք կամ հիմա նման վարքագծի պատճառով չեք կարող գնալ, օրինակ, կենդանաբանական այգի կամ կրկես։
Թույլ մի տվեք, որպեսզի կողմնակի մարդիկ միջամտեն այդ պահին` փորձելով հանգստացնել կամ ամոթանք տալ երեխային, դա կարող է առաջացնել ավելի բուռն հույզեր երեխայի մոտ։ Պետք է անել այնպես, որ ձեր բոլոր մտերիմները համակարծիք լինեն ձեզ հետ և աջակցեն ձեր ջանքերին։
Եթե հիսթերիաները կրում են սիստեմատիկ բնույթ, ուղեկցվում են կծկումներով և այլ ախտանիշներով, ապա հարկավոր է անմիջապես դիմել նյարդաբանին։–0–
